Ο ηλεκτρομαγνητικός παραμαγνητικός συντονισμός (EPR) είναι ένα είδος τεχνολογίας μαγνητικού συντονισμού που προέρχεται από τη μαγνητική ροπή μη ζευγαρωμένων ηλεκτρονίων. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανιχνεύσει ποιοτικά και ποσοτικά τα μη ζευγαρωμένα ηλεκτρόνια που περιέχονται στα άτομα ή τα μόρια των ουσιών και να τα εξερευνήσει. Τα δομικά χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος περιβάλλοντος. Για τις ελεύθερες ρίζες, η τροχιακή μαγνητική ροπή δεν έχει σχεδόν καμία επίδραση και το μεγαλύτερο μέρος της συνολικής μαγνητικής ροπής (πάνω από το 99%) συμβάλλει στην περιστροφή του ηλεκτρονίου, οπότε ο παραμαγνητικός συντονισμός ηλεκτρονίων ονομάζεται επίσης "συντονισμός σπιν ηλεκτρονίων" (ESR).

Ο ηλεκτρομαγνητικός παραμαγνητικός συντονισμός ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον πρώην σοβιετικό φυσικό E · K · Zavois το 1944 από MnCl2, CuCl2 και άλλα παραμαγνητικά άλατα. Οι φυσικοί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά αυτήν την τεχνική για να μελετήσουν την ηλεκτρονική δομή, την κρυσταλλική δομή, τη διπολική ροπή και τη μοριακή δομή ορισμένων σύνθετων ατόμων. Με βάση τα αποτελέσματα των μετρήσεων παραμαγνητικού συντονισμού ηλεκτρονίων, οι χημικοί διευκρίνισαν τους χημικούς δεσμούς και τις κατανομές πυκνότητας ηλεκτρονίων σε πολύπλοκες οργανικές ενώσεις, καθώς και πολλά προβλήματα που σχετίζονται με τον μηχανισμό αντίδρασης. American B. Commoner et al. εισήγαγε την τεχνολογία παραμαγνητικού συντονισμού ηλεκτρονίων στο πεδίο της βιολογίας για πρώτη φορά το 1954. Παρατήρησαν την ύπαρξη ελεύθερων ριζών σε ορισμένα φυτικά και ζωικά υλικά. Από τη δεκαετία του 1960, λόγω της συνεχούς βελτίωσης των οργάνων και της συνεχούς καινοτομίας της τεχνολογίας, η τεχνολογία παραμαγνητικού συντονισμού ηλεκτρονίων χρησιμοποιείται στη φυσική, τους ημιαγωγούς, την οργανική χημεία, τη σύνθετη χημεία, τη χημεία ακτινοβολίας, τη χημική μηχανική, τη θαλάσσια χημεία, τους καταλύτες, τη βιολογία και βιολογία. Έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σε πολλούς τομείς όπως η χημεία, η ιατρική, η περιβαλλοντική επιστήμη και η γεωλογική αναζήτηση.