Ο παραμαγνητικός συντονισμός ηλεκτρονίων (EPR) είναι ένα είδος τεχνολογίας μαγνητικού συντονισμού που προέρχεται από τη μαγνητική ροπή μη ζευγαρωμένων ηλεκτρονίων. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ποιοτική και ποσοτική ανίχνευση των μη ζευγαρωμένων ηλεκτρονίων που περιέχονται στα άτομα ή τα μόρια των ουσιών και την εξερεύνηση τους. Τα δομικά χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος περιβάλλοντος. Για τις ελεύθερες ρίζες, η τροχιακή μαγνητική ροπή δεν έχει σχεδόν καμία επίδραση και το μεγαλύτερο μέρος της συνολικής μαγνητικής ροπής (πάνω από 99%) συνεισφέρει στο σπιν ηλεκτρονίων, επομένως ο παραμαγνητικός συντονισμός ηλεκτρονίων ονομάζεται επίσης «συντονισμός σπιν ηλεκτρονίων» (ESR).

Ο παραμαγνητικός συντονισμός ηλεκτρονίων ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον πρώην Σοβιετικό φυσικό E·K·Zavois το 1944 από MnCl2, CuCl2 και άλλα παραμαγνητικά άλατα. Οι φυσικοί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά αυτή την τεχνική για να μελετήσουν την ηλεκτρονική δομή, την κρυσταλλική δομή, τη διπολική ροπή και τη μοριακή δομή ορισμένων πολύπλοκων ατόμων. Με βάση τα αποτελέσματα των μετρήσεων παραμαγνητικού συντονισμού ηλεκτρονίων, οι χημικοί διευκρίνισαν τους χημικούς δεσμούς και τις κατανομές πυκνότητας ηλεκτρονίων σε πολύπλοκες οργανικές ενώσεις, καθώς και πολλά προβλήματα που σχετίζονται με τον μηχανισμό αντίδρασης. American B. Commoner et al. εισήγαγαν την τεχνολογία παραμαγνητικού συντονισμού ηλεκτρονίων στον τομέα της βιολογίας για πρώτη φορά το 1954. Παρατήρησαν την ύπαρξη ελεύθερων ριζών σε ορισμένα φυτικά και ζωικά υλικά. Από τη δεκαετία του 1960, λόγω της συνεχούς βελτίωσης των οργάνων και της συνεχούς καινοτομίας της τεχνολογίας, η τεχνολογία παραμαγνητικού συντονισμού ηλεκτρονίων έχει χρησιμοποιηθεί στη φυσική, στους ημιαγωγούς, στην οργανική χημεία, στη σύνθετη χημεία, στη χημεία ακτινοβολίας, στη χημική μηχανική, στη θαλάσσια χημεία, στους καταλύτες, στη βιολογία και βιολογία. Έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σε πολλούς τομείς όπως η χημεία, η ιατρική, η περιβαλλοντική επιστήμη και η γεωλογική αναζήτηση.